Daagje Valencia

Dag 2: 22-08-2010

Deze dag werd in eerste instantie benut om eens goed uit te slapen. Uitgerust en wel togen we uiteindelijk na vijven weer helemaal okselfris de stad in. Waar een koude douche al niet goed voor is zullen we maar zeggen, zoals jullie zullen begrijpen deed het warme water het niet in 5-sterren hotel El Rincon.

Enfin, we nuttigden eerst een ontbijtje bij de pizzaria om de hoek, om vervolgens naar een naburig hostel te gaan. We moesten namelijk even op internet en in dit hostel kon door gasten gratis gebruik gemaakt worden van de internetfaciliteiten. Een kwestie van vriendelijk groeten en je wordt voor gast aangezien.... Uiteraard heeft eigenaar directeur Peter Vlot van Velocita Sportswear altijd en overal toegang tot het wereldwijde web met zijn zwarte Berrie, de rekening die voor gebruik hiervan in het buitenland wordt geprestenteerd dwong ons tot deze snode daad.

Na ongeveer een uurtje van de gastvrijheid in het bewuste hostel te hebben genoten, sloften we de stad in. Het plan was naar het strand te gaan, maar al snel veranderde dit plan. We werden ingehaald door een open toeristenbus, type dubbeldekker, waarmee je door de stad geleidt werd. Dit leek ons ook wel wat, dus we trokken een taxichauffeur aan zijn snor om ons op het beginpunt van de bus af te zetten. Nadat Antonio dit netjes voor ons had geregeld, waren we precies op tijd voor de rondrit. Gewapend met een stel oordoppen gingen we lekker op de bovenste verdieping zitten. Een charmante dame, althans zo klonk ze, legde ons in een taal naar keuze (voor ons Engels) uit wat de bijzonderheden waren waar we langs reden met de bus. De tour duurde ongeveer anderhalf uur en bracht ons langs zo´n beetje alle kerken, paleizen, parken en overige bijzonderheden van de stad. Oprecht kan ik zeggen, en ik spreek ook namens Peter, dat Valencia naast een hele leuke ook een hele mooie stad is.

Na afloop van deze rit besloten we, om te voorkomen dat deze stroom aan informatie ons te veel zou worden, dit te gaan verwerken in een Valenciaans etablissement. Dit werd dus een kroeg waar we de avond ervoor met veel plezier gezeten hadden. De barman was erg grappig en bij binnenkomst werden we onmiddelijk onthaald, alsof we zijn grootste maten waren. Aan de bar bleek ook een Amerikaan te zitten. Deze persoon hoorde ons in het engels bestellen bij de barman en sprak ons aan. Hij bleek Pat (of Brad of Fred) te heten en alleen op reis te zijn door Europa (The old world zoals Amerikanen dat ook wel gekscherend zeggen, Amerika is uiteraard The new world). Hij was blij mensen te treffen die engels spraken, want die zijn niet echt ruimschoots vertegenwoordigd in dit verder prachtige land, zoals wij ook al gemerkt hadden. De Amerikaan bleek een leuke kerel te zijn en had verder net zijn studie geschiedenis afgerond. Jullie zullen begrijpen dat ie vanwege dat simpele feit bij mij al direct een bijzondere plek innam, ook Peter vond het overigens een geschikte vent. Enfin, na een aantal flessen Heineken met hem te hebben uitgewisseld, vertrokken wij rond 23.00 richting een door de barman aanbevolen restaurant, voor ons laatste avondmaal in Valencia. Dit was een echt Spaans tentje en aangezien we eigenlijk niets kenden van de menukaart, besloten we maar iets te kiezen. Dit pakte uiteindelijk goed uit en met de buikjes goed gevuld besloten we rond middernacht hostal El Rincon maar weer eens op te zoeken. De volgende dag wachtte immers een lange dag, de busreis naar het zuidelijk gelegen Granada.