Goudriaan / Brandwijk - Enkhuizen
Door: martijnenpeter2010
Blijf op de hoogte en volg Peter
16 Augustus 2010 | Nederland, Enkhuizen
Goudriaan / Brandwijk – Enkhuizen (Peter 115km / Martijn 105km)
Al puffend en zwetend meldde Peter zich omstreeks 07.15 op Den Donk. Zwaar beladen, een kameel-karavaan zou dienst weigeren in zo’n geval, wist Peter de top van deze buitencategorie-col te bereiken. Hier zouden we nog wat van Peter’s spullen overladen naar mijn (Martijn) tas. Echter die zat ook al tot de nok toe vol, dus veel meer dan een jasje werd er niet overgeheveld.
Een half uur later, na het nuttigen van een groot bord brinta, vertrokken we uiteindelijk vol goede moed richting het hoge noorden. Het eerste gedeelte ging naar Rotterdam Centraal, alwaar de trein naar Amsterdam Centraal genomen zou worden. Echter voor Alblasserdam liep mijn voorband met een flinke sisser leeg. Geen nood, we hadden immers de benodigde materialen bij de hand. Aangezien een inktzwarte wolk als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hing, moest er snel gehandeld worden. Ik zou mijn voorwiel van een nieuwe binnenband voorzien. De beschadigde binnenband zou door Peter geplakt worden. Bijna een half uur later bleek de beschadigde binnenband definitief verloren te zijn, want Peter had het plakkertje netjes maar precies naast het gat geplakt. Ikzelf bleek zonder hulp van mijn vader ook de slag nog niet helemaal te pakken te hebben. Alhoewel, mijn voorwiel was inmiddels voorzien van een mooie slag…
Dit alles mocht uiteraard de pret niet drukken en koers werd gezet richting de havenstad, waar we ruim een uur later op het Centraal Station aankwamen. Na het aanschaffen van kaartjes en nadat een conducteur het nodig vond die grote Rotterdamse scheur van hem open te trekken, zodat Peter ook zou gaan lopen ipv fietsen op het station, stapten we in de trein.
In de trein werd telefonisch definitief onze overnachting in Enkhuizen bij de familie Rieuwerts vastgelegd. Na te zijn aangekomen in Amsterdam fietsten we in de richting van Volendam. Deze route voerde ons door het prachtige waterland, door plaatsen als Holysloot, Ransdorp, Zuiderwoude, etc,-. In Volendam dacht Peter nog een aantal maal de villa van ene J. Smit te ontwaren. Ik daarentegen, dacht wel een keer of 5 zijn zus Moniek te zien lopen. Eenmaal op de beruchte Dijk te zijn aangekomen, ploften we neer in een of andere broodjeszaak. Omgeven door buitenlandse toeristen en Volendammers die met een bijzonder accent onderling communiceren, begon het vakantiegevoel aardig tot ons door te dringen. De oude boot van Klaas Bruinsma, de Neeltje Jacoba dachten we ook nog te zien, Mabel was ditmaal in geen velden of wegen te bekennen.
Na Volendam weer achter ons te hebben gelaten fietsen we richting Hoorn. Net voor deze stad, kon het eerste ongeval genoteerd worden. Mijn kilometerteller haperde en dit is normaal gesproken op te lossen door de sensor, die vlak bij de spaken van mijn voorwiel zit, even recht te zetten. Al fietsend, inmiddels met ongeveer 90km op de teller, dacht ik dit wel even te doen. Het resulteerde niet veel later in een duim tussen de spaken en gewapend met een zakdoek om dit bloedende lichaamsdeel fietsen we weer verder.
Net voorbij Hoorn was het de beurt aan Peter. Hij dacht even een kort draai te maken met zijn fiets, maar als je bijna stil staat en met je voeten vast aan de trappers valt dit niet altijd mee. Hierdoor maakte Peter een smakkerd tegen het asfalt en even verderop zag ik het voorval gniffelend gebeuren. Gelukkig kon ook Peter de reis voortzetten, zodat we een uurtje later, omstreeks 16.30 uiteindelijk in Enkhuizen aankwamen.
De familie Rieuwerts bleek een echtpaar te zijn van rond de 80 jaar. De ouwe baas had zelfs nog in ’46 de haven van Rotterdam hoogstpersoonlijk schoongeveegd van mijnen. Hij was namelijk mijnenveger bij de Marine geweest, getuige hiervan de inmiddels aardig verwaterde tattoo.
Desalniettemin was het een heel aardig stel en we voelden ons meteen helemaal thuis. Na een douche een paar, zoals Peter ze graag mag noemen, kouwe kletsen vertrokken we lopend (de fiets konden we even niet meer zien) richting het centrum van het altijd bruisende Enkhuizen. Na hier in het centrum een schaap te hebben opgegeten bij de plaatselijke shoarmaboer, gingen we snel op zoek naar ons bedje, waar we voor 21.30 al onder zeil waren, dromend van een volgende heerlijke, regenachtige fietsdag (of toch van Moniek S….).
Al puffend en zwetend meldde Peter zich omstreeks 07.15 op Den Donk. Zwaar beladen, een kameel-karavaan zou dienst weigeren in zo’n geval, wist Peter de top van deze buitencategorie-col te bereiken. Hier zouden we nog wat van Peter’s spullen overladen naar mijn (Martijn) tas. Echter die zat ook al tot de nok toe vol, dus veel meer dan een jasje werd er niet overgeheveld.
Een half uur later, na het nuttigen van een groot bord brinta, vertrokken we uiteindelijk vol goede moed richting het hoge noorden. Het eerste gedeelte ging naar Rotterdam Centraal, alwaar de trein naar Amsterdam Centraal genomen zou worden. Echter voor Alblasserdam liep mijn voorband met een flinke sisser leeg. Geen nood, we hadden immers de benodigde materialen bij de hand. Aangezien een inktzwarte wolk als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hing, moest er snel gehandeld worden. Ik zou mijn voorwiel van een nieuwe binnenband voorzien. De beschadigde binnenband zou door Peter geplakt worden. Bijna een half uur later bleek de beschadigde binnenband definitief verloren te zijn, want Peter had het plakkertje netjes maar precies naast het gat geplakt. Ikzelf bleek zonder hulp van mijn vader ook de slag nog niet helemaal te pakken te hebben. Alhoewel, mijn voorwiel was inmiddels voorzien van een mooie slag…
Dit alles mocht uiteraard de pret niet drukken en koers werd gezet richting de havenstad, waar we ruim een uur later op het Centraal Station aankwamen. Na het aanschaffen van kaartjes en nadat een conducteur het nodig vond die grote Rotterdamse scheur van hem open te trekken, zodat Peter ook zou gaan lopen ipv fietsen op het station, stapten we in de trein.
In de trein werd telefonisch definitief onze overnachting in Enkhuizen bij de familie Rieuwerts vastgelegd. Na te zijn aangekomen in Amsterdam fietsten we in de richting van Volendam. Deze route voerde ons door het prachtige waterland, door plaatsen als Holysloot, Ransdorp, Zuiderwoude, etc,-. In Volendam dacht Peter nog een aantal maal de villa van ene J. Smit te ontwaren. Ik daarentegen, dacht wel een keer of 5 zijn zus Moniek te zien lopen. Eenmaal op de beruchte Dijk te zijn aangekomen, ploften we neer in een of andere broodjeszaak. Omgeven door buitenlandse toeristen en Volendammers die met een bijzonder accent onderling communiceren, begon het vakantiegevoel aardig tot ons door te dringen. De oude boot van Klaas Bruinsma, de Neeltje Jacoba dachten we ook nog te zien, Mabel was ditmaal in geen velden of wegen te bekennen.
Na Volendam weer achter ons te hebben gelaten fietsen we richting Hoorn. Net voor deze stad, kon het eerste ongeval genoteerd worden. Mijn kilometerteller haperde en dit is normaal gesproken op te lossen door de sensor, die vlak bij de spaken van mijn voorwiel zit, even recht te zetten. Al fietsend, inmiddels met ongeveer 90km op de teller, dacht ik dit wel even te doen. Het resulteerde niet veel later in een duim tussen de spaken en gewapend met een zakdoek om dit bloedende lichaamsdeel fietsen we weer verder.
Net voorbij Hoorn was het de beurt aan Peter. Hij dacht even een kort draai te maken met zijn fiets, maar als je bijna stil staat en met je voeten vast aan de trappers valt dit niet altijd mee. Hierdoor maakte Peter een smakkerd tegen het asfalt en even verderop zag ik het voorval gniffelend gebeuren. Gelukkig kon ook Peter de reis voortzetten, zodat we een uurtje later, omstreeks 16.30 uiteindelijk in Enkhuizen aankwamen.
De familie Rieuwerts bleek een echtpaar te zijn van rond de 80 jaar. De ouwe baas had zelfs nog in ’46 de haven van Rotterdam hoogstpersoonlijk schoongeveegd van mijnen. Hij was namelijk mijnenveger bij de Marine geweest, getuige hiervan de inmiddels aardig verwaterde tattoo.
Desalniettemin was het een heel aardig stel en we voelden ons meteen helemaal thuis. Na een douche een paar, zoals Peter ze graag mag noemen, kouwe kletsen vertrokken we lopend (de fiets konden we even niet meer zien) richting het centrum van het altijd bruisende Enkhuizen. Na hier in het centrum een schaap te hebben opgegeten bij de plaatselijke shoarmaboer, gingen we snel op zoek naar ons bedje, waar we voor 21.30 al onder zeil waren, dromend van een volgende heerlijke, regenachtige fietsdag (of toch van Moniek S….).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
