Bodrum - dag 7

Deze dag stond in het teken van de reis naar Bodrum. In deze badplaats hoopten we enkel een leuk feestje te gaan bouwen, geen ‘cultureel geneuzel’ ditmaal, alhoewel uitgaan cultureel natuurlijk ontzettend verantwoord is. Althans, dat vind wij tenminste:). We hadden in Bodrum voor 2 nachten geboekt in een hostel vlakbij DE uitgaanstraat van deze plaats. We zaten dus eerste rang. In het hostel werden we hartelijk ontvangen door Mehmet. Deze breedgeschouderde macho-turk deed voorkomen alsof hij de grote baas van deze toko was, wat hij achteraf niet bleek te zijn. Hij was wel erg grappig en binnen een half uur was het al alsof we kind aan huis waren. Matt, een Amerikaan, die minder dan een uur na ons arriveerde, vertelde ons later die avond, toen we met hem gingen stappen dat hij dacht dat wij bij het hostel hoorde, zo ‘ouwejongenskrentenbroodachtig’ ging het eraan toe. Enfin, na een paar biertjes te hebben gedaan met onze nieuwe vriend Mehmet vertrokken naar het strand om daar eens lekker bij te bruinen. Hier hebben we vervolgens de hele middag en begin van de avond vertoefd. Terug in het hostel schoven we aan voor een maaltijd. Aangezien de keuken gesloten was, kregen we precies hetzelfde voor onze neus, als we ’s middags hadden gegeten, rijst met een soort hachee. Volgens Mehmet een plaatselijke specialiteit, maar aangezien hij wel meer riep, durf ik niet te zeggen of dit echt klopt. Het was in ieder geval prima te eten en weer eens wat anders dan de kebab die we al bijna een week naar binnen schuiven. We hadden inmiddels kennisgemaakt met de al eerder aangehaalde Matt, een Amerikaan uit New York, die alleen door Turkije reisde. Hij bleek een erg geestige gozer te zijn en hield ook van bier. Prima gezelschap dus. Na ons zondagse pak te hebben aangetrokken voor een stapavond in Bodrum, dronken we eerst nog wat in de bar die bij het hostel hoorde. Dit was een Engelse pub en bevond zich op de begane grond van het hostel. Al snel voegden zich ook een Australier, zijn naam is me ontschoten (hoe dat komt snap ik nog steeds niet, aangezien ik normaal gesproken wel goed ben in het onthouden van namen. Hetzelfde geld voor Peter. Onbegrijpelijk dus…), en nog een Amerikaan. Een op Bob Marley lijkende rastafari, heel toepasselijk genaamd Rob. Voor ons werd dit uiteraard onmiddellijk Rob Marley. Het was in ieder geval erg gezellig in dit illustere gezelschap en Peter wist de boel nog een beetje te vermaken met wat danspasjes die in Turkije tot voor kort onbekend waren. De dj vond het helemaal geweldig en kwam achter de draaitafel vandaan om Peter proberen te imiteren.
Net na middernacht gingen we vervolgens onder leiding van Mehmet de hort op. Hij had speciaal voor ons zijn disco-outfit aangedaan, wat inhield dat ie erbij liep als een maffiabaas voorzien van een ketting om zijn nek die wij in Holland om een fietswiel zouden leggen. Met Mehmet voorop doken we dus in het strijdgewoel. Het zou vervolgens nog een lange, leuke, dorstige avond zijn die tegen het ochtendgloren eindigde.